Rozdział 31

Obudziłam się, kiedy za oknem już zmierzchało. Krzywiąc twarz w grymasie wstałam z łóżka, przebrałam się w zwykłe dresy i ruszyłam powolnym krokiem w stronę kuchni, gdzie zastałam Nathalie z jakimś chłopakiem, dopiero później zorientowałam się że jest to Louis. Chłopak kiedy tylko mnie zauważył nie krył zdziwienia.

- Tracy!? Co ty tutaj robisz ? - zapytał zdziwiony.

- Mieszkam - wzruszyłam ramionami - a ty ?

- Przyjechał do mnie - wtrąciła moja przyjaciółka - pomógł mi wczoraj i dzisiaj go zaprosiłam... chyba nie jesteś zła?

- Nie jestem zła - westchnęłam siadając na wolnym krześle.

- Co ci się stało w policzek ? - zapytał Brytyjczyk siadając obok mnie.

- Uderzyłam się - mruknęłam na co Nathalie prychnęła.

- Nie wierz jej... kiedy tutaj weszłam leżała na podłodze, a pokój wyglądał jak po przejściu tornada...  Ja wiedziałam, że ten chłopak to będą kłopoty, ale nigdy nie przypuszczałam, że Cię pobije - mruknęła łapiąc w ręce kubek z herbatą.

- Ale, że kto ? Zayn - zapytał przeskakując wzrok z mojej osoby na londynkę i na odwrót.

- Ale to moja wina! Ostrzegałeś mnie, że łatwo go wkurzyć - wyrwałam się szybko broniąc chłopaka.

Louis patrzył przez chwilę na moją osobę, po czym wysyłając znaczące spojrzenie mojej przyjaciółce westchnął.

- To co zamierzasz z tym zrobić ? - zapytał po chwili

- Nie wiem - wzruszyłam ramionami - kocham go, ale nie wiem czy on kocha mnie, poza tym uderzył mnie raz to skąd mam wiedzieć, że nie zrobi tego drugi raz ? - dokończyłam cicho.

- Ty naprawdę rozważasz możliwość dania mu kolejnej szansy?! - zapytała z niedowierzaniem

- A co mam zrobić?! Kocham go, Nathalie.. - ryknęłam uderzając rękoma o blat stołu

- Nie popełniaj tych samych błędów Tracy, zdradził Cię dobra okej, da się to wybaczyć, ale on cię uderzył! UDERZYŁ! - krzyknęła.

- UGHR Nie! Nie gadajmy o tym! Dajcie mi wszyscy święty spokój! - krzyknęłam oburzona, po czym ruszyłam w stronę swojego pokoju.

- Okey! Ja wychodzę z Louisem! - powiedziała do mnie przyjaciółka, a kilka minut później usłyszałam zamykane drzwi.

Nie siedziałam w pokoju. Po odczekaniu piętnastu minut, przebrałam się i zrobiłam mocniejszy makijaż, aby zakryć siniaka na policzku pod okiem. Mimo starań po wyjściu na świeże powietrze założyłam na nos okulary przeciw słoneczne.

Ruszyłam w stronę centrum handlowego, gdzie zamierzałam kupić suknię na ślub swojego ojca, który odbędzie się już za cztery dni.

W zamyśleniu spacerowałam od sklepu do sklepu, lecz niczego wartego uwagi nie znalazłam, dlatego też po wyjściu z ostatniego sklepu ruszyłam do Starbucks'a, gdzie zamówiłam sobie dużą kawę Latte.

Usiadłam przy stoliku przy oknie i popijając napój rozglądałam się za czymś, na czym mogłabym zawiesic oko, a raczej ktoś.

Na wprost okna zaparkował samochód Malika. Zayn niczym gangster wyszedł ze swojego samochodu i z pokerową miną ruszył w stronę kawiarni, w której siedziałam nie odrywając wzroku od mojej osoby.

OD razu po wejściu do środka ruszył w moim kierunku, a moje serce od razu zaczęło szybciej bic. 

Nie patrząc na chłopaka wzięła duży łyk swojej kawy i podniosłam się z krzesła.

- Porozmawiajmy - Malik złapał mnie za rękę na co się wzdrygnęłam.

- Mamy o czym ? Ostatni razem był czas na rozmowę, ale ty wybrałeś inną formę oznajmienia mi, że nie bardzo podoba Ci się spotkanie ze swoją mamą, o której kilka tygodni wcześniej opowiadałeś mi, że chcesz się z nią spotkać lub skontaktować - powiedziałam drwiąco i zabierając torbę z krzesła ruszyłam w stronę drzwi.

- To chociaż daj sobie wytłumaczyć! - powiedział głośniej, po czym podbiegł do mojej osoby.

- Nie Zayn! Ochłoń, czy coś - wzruszyłam ramionami.

- Tracy, proszę - chłopak złapał chwycił mnie za ramię na co syknęłam jedynie. Zayn podniósł rękę i patrząc mi "w oczy", które były zasłonięte okularami, odchylił kawałek mojej koszuli i zbladł. NA moich ramionach znajdowały się fioletowe plamki od mocnego ściskania.

- O mój boże.. Tracy.. tak.. tak mi przykro - powiedział smutny.

- Nie masz za co - zadrwiłam cofając się o jeden krok - nienawidzę Cię Zayn... Z jednej strony Cię nienawidzę z drugiej kocham. Ale na razie - pokręciłam głową - daj mi spokój. Popracuj nad samokontrolą - westchnęłam cicho i zostawiając Malika samego na środku chodnika ruszyłam w swoją stronę.

- Tracy! Nie dam Ci odejść - krzyknął biegnąc w moją stronę - Nie dam! Jesteś moja i nigdy nie będziesz z innym! 

- Nie bądź śmieszny! To moje życie nie Twoje! Na tą chwilę chcę żebyś dał mi spokój, więc z łaski swojej zrób to. Jak będę gotowa to się odezwę, tylko .. nie rób nic głupiego - mruknęłam i nie patrząc w stronę Mulata ruszyłam do domu. Straciłam ochotę na jakiekolwiek zakupy.

__________________________________
Rozdział krótki, ale na prawdę nie miałam pomysłów na inny.
Przepraszam!
40 komentarzy pod poprzednim rozdziałem :) Dziękuję!!
Jeżeli ten rozdział wam się nie podoba to napiszcie w komentarzach a ja "postaram się " jak najlepiej napisać go inaczej, lecz nie obiecuję:)
Ten tydzień był masakryczny.
Podtrzymuje mnie jedynie to, że jeszcze pięć dni i będę miała ferie :)
Pozdrawiam
G x